Kazanie na Niedzielę Pięćdziesiątnicy

Umiłowani w Chrystusie Panu!

Z ust Zbawiciela słyszymy zapowiedź Jego męki i zmartwychwstania. I pomimo upływu dwóch tysięcy lat my, katolicy żyjący w XXI wieku, jesteśmy jak Apostołowie opisani w dzisiejszej Ewangelii – słyszymy o męce Pana Jezusa, ale nic nie rozumiemy. Dlaczego Syn Boży ma być wyśmiany, ubiczowany i opluty (por. Łk 18, 32), dlaczego bierze na swoje barki krzyż i idzie na Golgotę?

Czyni to z miłości do Ojca, który jest przez ludzi obrażany, aby zadośćuczynić mu za grzechy, ale także z miłości do zagubionego człowieka, którego chce ocalić przed wiecznym potępieniem w piekle. Miłość Chrystusowa nie jest cukierkowa, udawana, to nie głupkowate uśmiechanie się i udawanie, że wszyscy są „fajni”, to miłość, o której pisze św. Paweł, iż jest cierpliwa, łaskawa, nie szuka swego i nie unosi się gniewem (por. 1 Kor 13, 4-5). Aby zrozumieć jej ogrom, musimy zrozumieć jak obrzydliwy jest grzech, który pragnie ona pokonać, zarówno grzech naszych prarodziców Adama i Ewy, grzech pierworodny, jak i każdy nasz grzech uczynkowy.

Myśląc o grzechu pierworodnym wyobrażamy sobie drzewo w raju, z którego – pomimo zakazu – zrywa jabłko namówiona do tego przez szatana Ewa. Jednak nie chodzi bynajmniej o to, że Pan Bóg jest jakimś zazdrosnym ogrodnikiem, który nie pozwala człowiekowi kosztować owoców jakiejś odmiany jabłek. Drzewo poznania dobra i zła symbolizuje prerogatywę Bożą ustalania norm moralnych, tego, co jest dobre, a co złe, a zatem coś, czego człowiekowi czynić nie wolno, bo to nie on jest stwórcą świata. Diabeł jednak namówił Adama i Ewę, by zaczęli sami określać, co jest dobre, a co złe, by w ten sposób stali się jak Bóg. I doprowadziło to do katastrofy, człowiek bowiem zbuntował się przeciw swemu Ojcu, który jest w niebie, w jego umyśle pojawiły się szatańskie myśli: Bóg mi nie będzie mówił co jest dobre, a co złe, bo ja wiem lepiej, Bóg i bliźni są mi potrzebni tylko i wyłącznie do tego, aby zaspokajać moje zachcianki. Każdy nasz grzech obraża Pana Boga, jak grzech naszych prarodziców w raju. Każdy nasz grzech stanowi echo okrzyku Lucyfera: Non serviam! Nie będę służył. Każdy nasz grzech pogrąża duszę w chaosie, zaś jego owocem jest rosnąca frustracja człowieka pogrążonego w ciemności, nieustannie goniącego za złudnym szczęściem, które mają mu zagwarantować doczesne dobra i uciechy.

Drodzy wierni! Odpowiedzią na szatański bunt, pychę, jest Chrystusowa pokora i posłuszeństwo. Odpowiedzią na diabelski bałagan i ciemność, jest Chrystusowy pokój i światło. Odpowiedzią na człowieczą miłość własną, egoizm, jest Chrystusowe serce przebite włócznią na krzyżu. Zbawiciel cierpi, aby zadośćuczynić Ojcu za ludzkie grzechy, zniewagi, niewdzięczność. Ale cierpli także po to, aby dać nam szansę na przebaczenie i nawrócenie, by zawrzeć z ludzkością Nowe i Wieczne Przymierze. Pan Nasz Jezus Chrystus przyjął bowiem ludzkie ciało, aby dać nam nędznym stworzeniom możliwość uczestnictwa w życiu samego Boga, przyjął krew, by ją przelać i jej ceną wykupić nas od kary, która należała się nam za nasze grzechy. Co więcej, Zbawiciel uobecnia na ołtarzach Ofiarę złożoną dwa tysiące lat temu na Kalwarii, w mistyczny sposób ofiaruje się Ojcu za nasze grzechy, ilekroć kapłan sprawuje Mszę Świętą i konsekruje najpierw postać chleba, a następnie postać wina, poprzez co w symboliczny sposób dochodzi do oddzielenia Ciała i Krwi Chrystusa.

Kochani moi! Wszyscy doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że ślepota fizyczna jest strasznym nieszczęściem. Ale o ileż większym nieszczęściem jest ślepota duchowa. A w takim właśnie stanie znajduje się ten, kto grzeszy ciężko i w ten sposób traci łaskę uświęcającą, gasi w swej duszy ogień Bożego życia. Każdy, nawet najmniejszy grzech stanowi zniewagę wobec naszego Stworzyciela i Odkupiciela, jest niewdzięcznością wobec ogromu Chrystusowej miłości ku nam, odciąga nas od wąskiej drogi prowadzącej do Królestwa Niebieskiego. Dlatego też u progu Wielkiego Postu Kościół Święty wzywa nas do prawdziwego nawrócenia i wskazuje nam przykład ślepca, oczekującego na Pana Jezusa przy drodze. Wraz z nim i mi winniśmy wołać do Zbawiciela o miłosierdzie, powinniśmy pokutować za nasze grzechy, póki nie jest jeszcze za późno, abyśmy i my usłyszeli z ust Pana słowa: Przejrzyj, wiara twoja uzdrowiła cię (Łk 18, 42).

Amen.